De Spanjaarden zijn nog steeds dol op hun slaapje ’s middags. Na al minstens vijf keer voor een dichte deur gestaan te hebben, hebben we het nu eindelijk door. In januari hingen er nog geen openingstijden, dus het was elke keer een gok. Nu hangt er een bordje en weten we: open tot twee uur, en ná vijf uur. Met een beetje geluk hebben ze nog een paar churros over, “maar die eet je eigenlijk gewoon ’s ochtends (mañana), dan zijn ze op hun best.” zegt Pedro streng, maar vriendelijk.
Pedro is de eigenaar van La Sucrera, een eenvoudige xurrería in Castalla, een dorp in de bergen bij Alicante aan de oostkust van Spanje. La Sucrera is, zoals de naam al verklapt, gespecialiseerd in het maken en verkopen van churros. Het is een kleine zaak met bar, meerdere tafeltjes en sinds kort ook een terras. La Sucrera serveert meerdere soorten koffie, infusies, thee, chocolate (de échte Spaanse chocolademelk; met de dikte van vla), chupitos de licor, bier en daarbij allerlei hapjes, van zoetigheden en tostada con mantequilla tot tapas zoals caracoles (slakjes van de campo – het platteland – met kleine pepertjes, guindillas) en gebakken bloedworst (sangre frio).
Churros con azúcar
Churros con chocolate
La Sucrera is een echt familiebedrijf. Eigenaar Pedro, zijn vrouw Carmen, hun dochter Mari Carmen, Maria Jesús – de zus van Pedro – en werknemer Pau. Alles wordt gemaakt met natuurlijke ingrediënten, van de pan con tomate, toña’s tot de churros y porras. Pedro gebruikt geen conserveermiddelen en kleurstoffen. “Nuestros productos son artsenal.” benadrukt Pedro – “onze producten zijn ambachtelijk”. De hele conversatie verloopt in het Spaans. Want Engels, dat spreken ze hier nauwelijks, al doen ze flink hun best. Geweldig avontuur dit, goed om mijn Spaans te oefenen.
La Sucrera: Mari Carmen, Pedro, Carmen, Maria Jesús en Pau.
Carajillo
Naast de bekende café solo, cafe con leche en cortado, bestel ik dit keer een carajillo. Pedro lijkt er veel plezier aan te beleven dit voor mij te bereiden. Carajillo is een klein glaasje koffie met één derde Spaanse brandy (Terry), citroenschil, een stukje pijpkaneel, en een zakje azúcar moreno. Eerst wordt het geheel verwarmd met de melkopschuimer. Dan wordt de brandy aangestoken en voortdurend geroerd met een lepel. Vervolgens gaat er nog espresso bij. Een kruidig en sterk drankje is het eindresultaat.
Pedro maakt een carajillo
Soy churrero
Pedro is churrero van beroep, dat is zijn specialiteit. Prachtig is dit, een beroep wat we in Nederland niet eens kennen! Naast churrero is hij ook banketbakker. Hij maakt bollería, een wisselend assortiment aan zoete broodjes – wat in het Frans ook wel viennoiserie wordt genoemd. “Tartas? No.” Wij gaan voor een soort koffiebroodje, con crema y pasas: gevuld met een beetje room en rozijnen. Lekker.
De volgende dagen mocht ik komen kijken hoe toña’s en porras gemaakt worden. Klik op de links om deze artikelen te lezen.
Rest mij te zeggen: ben je eens in Alicante of omstreken, een bezoekje aan Xurrería La Sucrera in Castalla beveel ik van harte aan. Je kunt hier heerlijk in alle rust aan de bar genieten en je Spaans oefenen of lekker mensen kijken tijdens de topdrukte tijdens de spitsuren, wanneer in hoog tempo porras of churros naar binnen worden gewerkt. De gastvrijheid hier is hartverwarmend en het eten ook. Pedro besluit met: “Me gusta cocinar…” – “Ik houd van koken… en van het opeten.” terwijl hij lachend over zijn buik wrijft.
Xurrería La Sucrera
Calle Dr. Sapena 9, Castalla (Alicante), Spanje.